Κατά την
περίοδο του Φεστιβάλ Ντοκυμαντέρ στην Καλαμάτα, η Α΄ τάξη του Γυμνασίου
Παραλίας παρακολούθησε το ντοκυμαντέρ «Βουκεφάλας», που είχε ως θέμα τη ζωή
ενός κοριτσιού, της Σελίν, πριν και μετά από ένα σοβαρό ατύχημα με το άλογό
της.
Με αφορμή αυτό
το θέμα, η κυρία Σταματοπούλου την ώρα της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας μας διάβασε
ένα απόσπασμα από το βιβλίο «Λεώνη» που περιγράφει τη ζωή ενός κοριτσιού που
«χτυπήθηκε» από σκλήρυνση κατά πλάκας
και βιώνει μια δραματική αλλαγή στη ζωή της, καθώς αναγκάζεται να κινείται με
αναπηρικό καροτσάκι.
Και στις δύο
περιπτώσεις υπάρχει ένας άνθρωπος που τις στηρίζει και αυτός δεν είναι άλλος
από τις μητέρες τους. Όμως αυτό δεν αρκεί. Και τα δύο κορίτσια είχαν μεγάλη
θέληση για ζωή και στο τέλος κατάφεραν να σταθούν στα πόδια τους και να κάνουν
αυτό που αγαπούν.
Εμείς είχαμε
μια ιδιαίτερη εμπειρία, διότι συναντήσαμε από κοντά τη Σελίν, την
πρωταγωνίστρια του ντοκυμαντέρ, και μας μίλησε η ίδια γι’ αυτά που πέρασε και
για το πώς άλλαξε η ζωή της έπειτα από το ατύχημα. Μας έκανε ιδιαίτερη εντύπωση
ότι όχι μόνο κατάφερε να επιβιώσει αλλά και να ιππεύσει ξανά και μάλιστα να
βρεθεί στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο το 2016.
Μετάτην
ανάγνωση του κειμένου αλλά και την παρακολούθηση του ντοκυμαντέρ καταλάβαμε
πόσο σημαντική είναι η ζωή για τον άνθρωπο και πόση προσπάθεια χρειάζεται να
καταβάλει καθημερινά για να τη διεκδικήσει και να ζήσει κάτω από αξιοπρεπείς
συνθήκες. Γι΄ αυτό στην πόλη μας θα πρέπει να σεβόμαστε τα άτομα με ειδικές
ανάγκες και να διαμορφωθούν οι δημόσιοι χώροι έτσι ώστε να μπορούν να έχουν
εύκολη πρόσβαση και να συμμετέχουν σε όλες τις δραστηριότητες ως ισότιμα μέλη
της κοινωνίας μας.
Ιδιαίτερα τα
δημόσια κτήρια, όπως τα σχολεία, πρέπει να έχουν διαμορφωθεί έτσι ώστε να
παρέχουν πρόσβαση στον οποιονδήποτε. Στο μάθημα κλείσαμε τα μάτια μας και
φανταστήκαμε τον εαυτό μας σε αναπηρικό καροτσάκι. Η διαδρομή από το σπίτι μας
στο σχολείο ήταν αδύνατη, αφού δεν υπάρχουν πεζοδρόμια κατάλληλα διαμορφωμένα
για άτομα με κινητικά προβλήματα και δε μιλάμε για ράμπες αλλά και για την
ύπαρξη πεζοδρομίων φαρδιών, πλακοστρωμένων και χωρίς εμπόδια, αφού κι εμείς
αναγκαζόμαστε να περπατάμε στη μέση του δρόμου για να φτάσουμε στο σχολείο μας!
Αλλά και στο κτήριο δεν υπάρχει ανσανσέρ και η πρόσβαση στα εργαστήρια που
βρίσκονται στους επάνω ορόφους είναι αδύνατη. Κάθε φορά που ένας μαθητής
παθαίνει κάποιο ατύχημα με τα πόδια του, αλλάζουμε αίθουσες. Κι αυτό δεν είναι
λύση!
Δε χρειάζεται πολύς κόπος για να γίνουν κάποια
πράγματα σωστά! Θέλει πάθος, όπως μας είπε και η ίδια η Σελίν: «Το πάθος είναι αυτό που σε οδηγεί στη ζωή. Χωρίς
πάθος δεν υπάρχει ζωή».
Γεωργακοπούλου
Βασιλική, Δημητρούλια Μαρία Ειρήνη, Α1
