«Σου λέω, δεν θα μας βγει σε καλό αυτή η ιστορία με τους πρόσφυγες. Μολύνουν τον τόπο και θα κάνουν την ανεργία ακόμη χειρότερη.»«Μετά από αυτό, ξέχνα τον τουρισμό»
«Λένε ότι έχουν και
κινητά υψηλής τεχνολογίας. Αν είναι πρόσφυγες, για πες μου εσύ, πού τα βρήκαν
τα λεφτά για κινητό.»
Αυτά είναι τα απαράδεκτα λόγια που ακούμε από ορισμένους τις
τελευταίες εβδομάδες , τα οποία αφορούν τις μερικές χιλιάδες Σύριων προσφύγων
που έχουν περάσει τους τελευταίους μήνες από την Τουρκία σε ελληνικά νησιά,
όπως η Λέσβος και η Κως.
Οι λόγοι;
Οι κάτοικοι της Συρίας αντιμετώπιζαν τον εμφύλιο και τη
φτώχεια στη χώρα τους μια πενταετία, πριν αρχίσουν να καταφεύγουν στην Ευρώπη
σε μεγάλους αριθμούς. Τον περασμένο χρόνο, ωστόσο, η βία έγινε εντονότερη και
οι συνέπειες του πολέμου «χτύπησαν» όχι μόνο την οικονομία, αλλά και τους
ίδιους, τις οικογένειές τους. Η οικονομική και ανθρωπιστική κρίση έφτασε στο
απόγειο. Η Ελλάδα, λοιπόν, στη συγκεκριμένη περίπτωση, είναι μια πύλη σωτηρίας
των ανθρώπων αυτών, που αναζητούν την ασφάλεια και ένα καλύτερο μέλλον για τους
ίδιους και την οικογένειά τους. Είναι η κοντινότερη στη Συρία χώρα που ανήκει
στην Ευρωπαϊκή Ένωση, κι αυτός άλλωστε είναι και ο λόγος που δεν παραμένουν στην
Τουρκία ή στον Λίβανο, όπου κάποιοι από αυτούς ήταν λίγα χρόνια πριν.
Η πλειονότητα των προσφύγων ανήκουν στη μεσοαστική τάξη.
Όπως βλέπουμε και στα ρεπορτάζ των ΜΜΕ,
ορισμένοι είναι καλοντυμένοι και μιλούν άριστα αγγλικά.
Σημαίνει αυτό ότι δεν χρειάζονται βοήθεια, ότι δεν «πληρούν
τις προϋποθέσεις» για να τους λέμε πρόσφυγες; Όχι βέβαια! Το μόνο που έκαναν,
ήταν να κρατήσουν τα τελευταία υπάρχοντά τους. Τα ρούχα αλλά και τα κινητά,
απαραίτητα πλέον, ανεξάρτητα από την οικονομική κατάσταση.
Δεν υποβαθμίζουν,
όμως, το επίπεδο ζωής των συγκεκριμένων νησιών; Δεν αποτελούν κίνδυνο;
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η ζωή χιλιάδων αστέγων σε ένα τόσο
μικρό μέρος είναι δύσκολη και θα δημιουργήσει προβλήματα. Εδώ, ωστόσο, είναι
που πρέπει να επέμβει όχι μόνο ο δήμος ή η χώρα μας, αλλά ολόκληρη η Ευρώπη,
που οφείλει να ανοίξει και αυτή τις «πύλες» και να δεχτεί έστω και μικρό αριθμό
οικογενειών.
Επιπρόσθετα, οι πιθανότητες για την είσοδο επικίνδυνων φανατικών ή
εγκληματιών είναι οι ίδιες που υπήρχαν πάντα. Δεν αποκλείεται να εισέλθουν στην
χώρα άνθρωποι με εντολές και στόχο επιθέσεις στην Ευρώπη, ο κίνδυνος όμως αυτός
υπήρχε και θα υπάρχει ανεξάρτητα από την είσοδο προσφύγων στην Ελλάδα.
Ας μην ξεχνάμε ότι η μοίρα και η ιστορία παίζουν άσχημα και
ειρωνικά παιχνίδια. Είμαστε ένας λαός που έχει ζήσει την προσφυγιά και, ακόμη πιο
πρόσφατα, τη μετανάστευση και από τις δυο πλευρές. Κάποτε ήμασταν πρόσφυγες. Μικροί κάναμε παρέα με μετανάστες που είχαν
έρθει στη χώρα μας και τώρα οι ίδιοι ως
νέοι σκεφτόμαστε τη μετανάστευση στην υπόλοιπη
Ευρώπη. Πώς είναι δυνατόν να μην έχουμε
ακόμη αισθανθεί τα συναισθήματα και την κατάσταση την οποία βιώνουν οι άνθρωποι
που καταφεύγουν σε μια ξένη χώρα; Αν
βρισκόμασταν στην θέση τους, δεν θα κάναμε το ίδιο; Προτεραιότητά τους,
άλλωστε, δεν είναι το πού θα βρεθούν, αλλά το να φύγουν από τη ζώνη του
πολέμου. Οφείλουμε να δείξουμε τη
στοιχειώδη ανθρωπιά και να φιλοξενήσουμε ανθρώπους που προσπαθούν να γλιτώσουν
από τον πόλεμο, την πείνα και τον θάνατο.
Αυτό μπορεί εύκολα να γίνει με
ελάχιστη προσπάθεια και μικρή διάθεση χρόνου, με την συμμετοχή σε μία από τις
πολλές πρωτοβουλίες για τη συγκέντρωση ρουχισμού και τροφίμων για τους
πρόσφυγες.
